Στερεά Ελλάδα

Η Λιβαδειά ή Λεβαδειά (παλαιότερα) ή Λεβάδεια (αρχαία ονομασία) είναι πόλη της Στερεάς Ελλάδας και πρωτεύουσα του Νομού Βοιωτίας. Διοικητικά, σύμφωνα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης, υπάγεται στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, ειδικότερα στην Περιφερειακή Ενότητα Βοιωτίας και αποτελεί έδρα του Δήμου Λεβαδέων. Ακόμη, αποτελεί έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.

Γεωγραφία

Η πόλη βρίσκεται σε υψόμετρο 160 μέτρων, στο βορειοδυτικό τμήμα του νομού, 130 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αθήνας και 30 περίπου χιλιόμετρα από την πλησιέστερη ακτή του νομού (Παραλία Διστόμου, όπου βρίσκεται ο οικισμός Άσπρα Σπίτια (Παραλία Διστόμου) που αποτελούν το επίνειο αυτής).

Ως προς το φυσικό τοπίο, η θέση της πόλης βρίσκεται στο δυτικό άκρο της πεδιάδας της Κωπαΐδας, παρά την αποξηρανθείσα ομώνυμη λίμνη και στους πρόποδες του όρους Ελικώνα, ο οποίος υψώνεται νοτίως της πόλης, ενώ αρκετά βορειοδυτικότερα σχηματίζεται o Παρνασσός. Εξαιρετικά σημαντικός στη δημιουργία και εξέλιξη της πόλης είναι ο μικρός ποταμός της Έρκυνας, ο οποίος διαρρέει την πόλη σε άξονα νότο προς βορρά, για να ενωθεί με τον Μακρισσό ποταμό και αργότερα με τον βοιωτικό Κηφισό.

Οι τέσσερις κυριότερες πλατείες της πόλης της Λιβαδειάς είναι οι εξής: Λάμπρου Κατσώνη (ή Ζάππειο), Εθνικής Αντιστάσεως (η Κεντρική Πλατεία), η πλατεία Ταμπάχνας, η πλατεία Αγίου Μελετίου στον προσφυγικό συνοικισμό καθώς και η πλατεία Οδυσσέα Ανδρούτσου.

Εκ των κυρίων οικοδομών της πόλης είναι το Άσυλο Ανιάτων, το κτίριο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και οι τέσσερις κύριοι ναοί: της Παναγίας Θεοτόκου, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Γεωργίου και της Ευαγγελίστριας.

Ο πληθυσμός της Λιβαδειάς είναι 21.379 σύμφωνα με την απογραφή του 2011.

Ιστορία

Με τη σημερινή ονομασία δεν την αναφέρει ο Όμηρος πολλοί όμως ιστορικοί μεταξύ των οποίων και ο Παυσανίας θεωρούν ότι υπήρχε επί Ομήρου όπου και την ταυτίζουν με τη Μίδεια που πιθανότερο να ήταν το ομηρικό όνομά της. Με αυτό το όνομα αναφέρεται από τον Όμηρο ανάμεσα στις βοιωτικές πόλεις που συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο υπό τους: Πηνέλεων, Λήιτον, Αρκεσίλαον, Προθοήνορα και Κλονίον[1]. Αργότερα φέρεται να μετονομάστηκε σε Λεβάδεια από τον Αθηναίο Λέβαδο, που μετοίκησε τους κατοίκους σε υπώρεια παρακείμενου λόφου.

Κατά τους ιστορικούς χρόνους, η Λιβαδειά ήταν περίφημη για το πανάρχαιο Μαντείο του Τροφωνίου, το οποίο είχαν επισκεφθεί και συμβουλευθεί ο Κροίσος, ο Μαρδόνιος, ο Αιμίλιος Παύλος κ.ά. Πήρε μέρος στο κοινό των Βοιωτών, έχοντας κοινό νόμισμα και ακολούθησε την τύχη των άλλων βοιωτικών πόλεων. Το 395 π.Χ. λεηλατήθηκε από τον Λύσανδρο, λίγο πριν από τη Μάχη της Αλιάρτου και το 86 π.Χ. όπου συνέβη η κατάληψη και λεηλασία του ναού του Τροφωνίου από τον Αρχέλαο, στρατηγό του Μιθριδάτη, πριν τη Μάχη της Χαιρώνειας μεταξύ αυτού και των Ρωμαίων υπό τον Σύλλα. Παρά ταύτα γνώρισε όμως ιδιαίτερη ακμή κατά τον 2ο μ.Χ. αιώνα λόγω των πολλών ιερών και ναών της.

Η αρχαία πόλη ήταν κτισμένη στη δεξιά όχθη της Έρκυνας, και ερείπια της ήλθαν στο φως μετά από ανασκαφές. Τα περισσότερα οικοδομήματα (λουτρό, αγορά, δρόμος, μητρώο) καθώς και μεγάλος αριθμός επιγραφών χρονολογούνται από τον 4ο π.Χ. ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα.

Ο σημαντικότερος όμως αρχαιολογικός χώρος είναι το μαντικό ιερό του Τροφωνίου, το οποίο εντοπίστηκε και ανασκάφηκε στην αριστερή όχθη της Έρκυνας, στο όρος του Αϊ Λια. Στο ιερό αυτό άλσος, το οποίο περιγράφει αναλυτικότερα ο Παυσανίας, πιθανόν να λειτουργούσε και μέχρι την εποχή του Αυτοκράτορα του Βυζαντίου Θεοδοσίου Α΄. Μέσα στο άλσος, εκτός από το ιερό του Τροφωνίου, υπήρχαν χώροι ή κτίσματα αφιερωμένα στη λατρεία της Αγαθής Τύχης, του Αγαθού Δαίμονος, της Αρτέμιδος, του Ερμή, του Διονύσου και θεοτήτων του τοκετού. Υπήρχαν επίσης ο τάφος του Αρκεσιλάου, ιερά του Απόλλωνα και της Δήμητρας, καθώς και ημίεργος ναός του Διός Βασιλέως, προς τιμήν του οποίου τελούνταν κατά τον μήνα Πάναμο τα Βασίλεια, γιορτή με αγώνες και πομπές κανηφόρων που ίσως να καθιερώθηκε το 371 π.Χ. σε ανάμνηση της νίκης των Θηβαίων και άλλων Βοιωτών στα Λεύκτρα.

Βυζαντινή περίοδος
Κατά τους πρώτους αιώνες της βυζαντινής περιόδου η πόλη της Λιβαδειάς δεν παρουσίασε ιδιαίτερη ανάπτυξη, μετά τις καταστροφές που είχε υποστεί. Παρακολούθησε τις τύχες του Ανατολικού Ιλλυρικού, μεταξύ Ανατολής και Δύσης, τόσο στις πολιτικές όσο και στις εκκλησιαστικές μεταβολές, μέχρι την τελική εκκλησιαστική υπαγωγή στη δικαιοδοσία του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Η αγροτική οικονομία της πόλης αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα από τις βαρβαρικές επιδρομές του 4ου και των αρχών του 5ου αιώνα, ιδίως υπό του Αλάριχου και κατά τη μεταβατική περίοδο του 7ου αιώνα λόγω σεισμών όπου και τελικά ερημώθηκε.

Κατά τη διοικητική μεταρρύθμιση με την εισαγωγή του θεσμού των θεμάτων εντάχθηκε, όπως ήταν φυσικό, στο θέμα της Ελλάδος και από τον 9ο αιώνα γνώρισε αξιόλογη οικονομική ανάπτυξη μέσα στα πλαίσια της γενικότερης οικονομικής προόδου του θέματος του ελλαδικού χώρου.

Η οικονομική ακμή της πόλης των Θηβών ευνόησε την ακμή και της Λιβαδειάς μέχρι τα μέσα του 12ου αιώνα, αλλά οι ληστρικές επιδρομές των Νορμανδών αποδυνάμωσαν την καλλιέργεια και τη βιομηχανία μέταξας στην ευρύτερη περιοχή και περιόρισαν την εμπορική κίνηση.

Φραγκοκρατία

Μετά την κατάληψη της νότιας Ελλάδας από τους Φράγκους της Δ΄ Σταυροφορίας (1204), η Λιβαδειά παραχωρήθηκε στον «κύριο των Αθηνών» Όθωνα ντε Λα Ρος και, έναν αιώνα αργότερα, μετά την ήττα των Φράγκων από τους Καταλανούς στη Μάχη του Αλμυρού (1311), οι κάτοικοι παρέδωσαν το κάστρο της πόλης στους νικητές με αντάλλαγμα την παραχώρηση προνομίων. Την περίοδο αυτή η Λιβαδειά γνωρίζει μεγάλη εμπορική ακμή.

Η καταλανική κυριαρχία συνεχίστηκε υπό την επικυριαρχία του βασιλιά της Σικελίας Φρειδερίκου ως τον Μάιο του 1388, οπότε η περιοχή του Δουκάτου των Αθηνών περιήλθε στον Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι, μέλος φλωρεντινού τραπεζικού οίκου.

Οθωμανική περίοδος
Δύο χρόνια μετά την παράδοση της Αθήνας στον Μωάμεθ Β΄ τον Πορθητή (1458), η Λιβαδειά περιήλθε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αποτέλεσε καζά, διοικητική υποπεριφέρεια, που υπαγόταν ως το 1470 στο Σαντζάκι Τρικάλων και αργότερα στο Σαντζάκιο Ευρίπου.

Τον 16ο αιώνα η Λιβαδειά ήταν χάσι (= τόπος χατζήδων) Οθωμανών αξιωματούχων και από την 3η ή 4η δεκαετία του 17ου αιώνα υπήρξε βακούφι της Μέκκας ή, κατ’ άλλους, της Μεδίνας. Τον 18ο αιώνα η πρόσοδος του καζά της Λιβαδειάς αφιερώθηκε στο Γενί-Τζαμί του Σκούταρι, που το είχε ιδρύσει η σύζυγος του σουλτάνου Μωάμεθ Δ΄, η μετέπειτα Βαλιντέ Σουλτάνα (= Βασιλομήτωρ).

Παρά τις καταστροφές που είχε υποστεί η Λιβαδειά από τις πολεμικές συγκρούσεις στη Βοιωτία κατά τη διάρκεια του Τουρκο-ενετικού πολέμου του 1684-1699 και συγκεκριμένα το 1694 και το 1695, από τις αρχές του 18ου αιώνα οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί βοήθησαν στην ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας: μετά την αφιέρωση των προσόδων στο Γενί-Τζαμί, όπου και είχε τεθεί υπό την αιγίδα της Βαλιντέ Σουλτάνας χορηγήθηκαν στους κατοίκους ιδιαίτερα προνόμια αυτοδιοίκησης, με συνέπεια την ενίσχυση του κοινοτικού θεσμού και τη δημιουργία μιας τάξης αρχόντων.

Ο βοεβόδας, για παράδειγμα, δεν μπορούσε να λάβει καμία απόφαση χωρίς τη συγκατάθεση των προκρίτων της πόλης. Δέκα περίπου οικογένειες αποτελούσαν την αριστοκρατία της γης και της πόλης, των οποίων τη σύμπνοια δεν μπόρεσε να διασπάσει ούτε ο Αλή πασάς, παρά την πίεση που ασκούσε στον Καζά της Λιβαδειάς, όταν είχε περιέλθει στο Πασαλίκι του. Έτσι η πόλη, η οποία στα τέλη του 18ου αιώνα χαρακτηριζόταν ως «η μεγαλύτερη της Βοιωτίας», καθώς βρισκόταν στον εμπορικό δρόμο (ανατολική διάβαση) Πελοποννήσου-Μακεδονίας, είχε «αξιόλογη πραγματεία εις μαλλιά, σιτάρι, ρύζι, τα οποία χορηγούσε σε άλλα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Παρά το γεγονός ότι το ρεύμα της μετανάστευσης υπήρξε περιορισμένο, από τη Λιβαδειά προήλθαν άνδρες οι οποίοι διακρίθηκαν στις ελληνικές παροικίες της Ρωσίας και της κεντρικής Ευρώπης. Εκτός από τον Λάμπρο Κατσώνη, από τη Λιβαδειά και την περιοχή της («Χώρα της Λιβαδειάς») κατάγονταν κληρικοί, λόγιοι και έμποροι της διασποράς.

Επανάσταση του 1821
Στις παραμονές της Επανάστασης του 1821, η «Γκιαούρ Λιβαδειά», όπως την ονόμαζαν οι Τούρκοι για τον πολυάριθμο ελληνικό πληθυσμό της, είχε 10.000 Έλληνες κατοίκους, που επιδίδονταν στη γεωργία, το εμπόριο και τη βιοτεχνία. Το 1820 η πόλη ήταν το κέντρο των ενεργειών της Φιλικής Εταιρείας στην ανατολική Στερεά Ελλάδα, στην οποία και είχαν μυηθεί οι πρόκριτοί της Νικόλαος Νάκος, Ιωάννης Λογοθέτης και Ιωάννης Φίλων. Την εποχή εκείνη βοεβόδας της Λιβαδειάς ήταν ο Καρά Ισμαήλ Αγάς. Όταν ο τελευταίος έλαβε είδηση ότι κάποια κίνηση ετοιμάζουν οι Χριστιανοί κάτοικοι υποπτεύθηκε ότι ήταν ενέργεια του Αλή πασά σε αντιπερισπασμό εναντίον του οποίου κινούνταν σουλτανικά στρατεύματα.

Για το λόγο αυτό ζήτησε από τον ιεραρχικά προϊστάμενό του Πασά της Χαλκίδας τη θανάτωση όλων των προκρίτων της περιοχής ή τουλάχιστον τη σύλληψή τους, όπως είχε ενεργήσει και ο καϊμακάμης της Τριπολιτσάς.

Τότε οι παραπάνω τρεις πρόκριτοι όχι μόνο κατάφεραν με διάφορες ενέργειες και δωροδοκίες να κηρυχθούν αθώοι αλλά και εκμεταλλευόμενοι την υψηλή προστασία της πόλης να πετύχουν την αντικατάσταση του βοεβόδα δια του Χασάν Αγά.

Έτσι ανεπιτήρητοι πλέον οι πρόκριτοι της Λιβαδειάς συνέχισαν την προετοιμασία της εξέγερσης ορίζοντας τον κάτοικο της Λιβαδειάς Αθανάσιο Διάκο, (που είχε στο μεταξύ αποστατήσει από την Αυλή του Αλή πασά και είχε αναλάβει υπαρχηγός του αρματολού Οδυσσέα Ανδρούτσου και ειδικότερα τη φρούρηση της από Δαύλεια προς Αράχωβα και Άμφισσα (Σάλωνα) οδικής διέλευσης), την ανάληψη της αρχηγίας των όπλων στην περιοχή σε συνεργασία με τον από Αράχοβα σύντροφό του Βασίλη Μπούσγο.

Η έκρηξη της Επανάστασης στην περιοχή της Λιβαδειάς εκδηλώθηκε τη νύκτα της 25ης προς την 26η Μαρτίου του 1821 όταν έπεσε το «πρώτο βόλι» από τον Βασίλη Μπούσγο και τους ένοπλους άνδρες του, (που του είχαν θέσει στη διάθεσή του οι προύχοντες της Αράχοβας), στη θέση «στενό του Ζεμενού» σκοτώνοντας μερικούς Τούρκους. Η εμπλοκή αυτή που φέρεται να έγινε με υπόδειξη του Αθανασίου Διάκου λόγω της παρατεινόμενης ασυμφωνίας και αναβλητικότητας των προκρίτων της Λιβαδειάς, όπως ομοίως συνέβη και στα Καλάβρυτα, έσπευσε στη συνέχεια να την παρουσιάσει ευφυέστατα στον Χασάν Αγά της Λιβαδειάς ο ίδιος ο Α. Διάκος ως δήθεν επίθεση της εμπροσθοφυλακής του Ο. Ανδρούτσου που πλησιάζει με 10.000 Έλληνες επαναστάτες. Κατόπιν αυτού την ίδια ημέρα (26 Μαρτίου) ο Α. Διάκος έλαβε την άδεια της ελεύθερης στρατολόγησης ενόπλων ανδρών.

Παρότι και σε νέα προσπάθεια ο Α. Διάκος δεν πέτυχε τη σύμπνοια των προκρίτων προχώρησε σε πολεμικές ενέργειες αγνοώντας τους. Έτσι τη νύχτα της 28ης προς την 29η Μαρτίου ηγούμενος των στρατολογημένων από τον ίδιο επαναστατών κατέλαβε τον λόφο του Προφήτη Ηλία κατ΄ απέναντι θέση από το κάστρο της Λιβαδειάς στο οποίο καθώς και στον Πύργο Ώρα, στο μέσον της πόλης, είχαν καταφύγει οι Τούρκοι έχοντας μαζί τους ως ομήρους τους προεστώτες Ν. Νάκο και Λογοθέτη μόλις έμαθαν τον ξεσηκωμό της Άμφισσας. Από εκεί μετά την άρνηση του Χασάν αγά να παραδώσει την πόλη ο Α. Διάκος άρχισε την επίθεση. Στις 31 Μαρτίου, κατελήφθη η πόλη ενώ οι Τούρκοι, που είχαν κλειστεί στον πύργο Ώρα, παραδόθηκαν και την 1η Απριλίου (13 Απριλίου ν.ημ.) παραδόθηκε το κάστρο. Σε πανηγυρική δοξολογία που φέρεται να ακολούθησε στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, οι επίσκοποι Σαλώνων, Ταλαντίου (Αταλάντης) και Αθηνών ευλόγησαν την επαναστατική σημαία του Διάκου.

Δύο μήνες περίπου μετά στις 26 Ιουνίου διερχόμενος από την περιοχή ο Ομέρ Βρυώνης καταλαμβάνοντας την πόλη, εκτός του κάστρου πυρπόλησε μεγάλο μέρος της αυτής. Γενικά κατά τη διάρκεια της Επανάστασης η πόλη δοκιμάστηκε επανειλημμένα από τις τουρκικές στρατιές που κατευθύνονταν στην Πελοπόννησο, και στην περιοχή δόθηκαν οι τελευταίες μάχες του Αγώνα. Κατά τις επιχειρήσεις του 1828 στην Ανατολική Στερεά, με επικεφαλής τον Δημήτριο Υψηλάντη, οι Τούρκοι που βρίσκονταν στη Λιβαδειά πολιορκήθηκαν από το σώμα του Βάσου Μαυροβουνιώτη και από άτακτο ιππικό, και στις 5 Νοεμβρίου 1828 παρέδωσαν την πόλη. Νέο όμως τουρκικό σώμα υπό τον Μαχμούτ πασά κατέλαβε και πάλι τη Λιβαδειά, που αναγκάστηκε όμως να την εγκαταλείψει τις 8 Φεβρουαρίου 1829, για να αποφύγει την κύκλωση με το σχέδιο που εφάρμοζε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Μετά δε τη μάχη της Πέτρας εξαφανίστηκαν και όλοι οι Τούρκοι από τη Βοιωτία.

Νεότερη περίοδος

Με τη συγκρότηση του υποτυπώδους ελληνικού «κράτους κατ' εντολή», επί Ιωάννη Καποδίστρια, η Λιβαδειά άρχισε να ανασυγκροτείται. Οι κάτοικοι που είχαν καταφύγει σε άλλες περιοχές επανήλθαν και το 1841 η πόλη ήταν πλέον ένα από τα εύρωστα οικονομικά κέντρα του νεοπαγούς Ελληνικού Βασιλείου.

Η Λιβαδειά αποτέλεσε διοικητικό κέντρο της περιοχής. Αποτελεί έδρα του νομού Βοιωτίας και του Δήμου Λεβαδέων, ενώ υπήρξε έδρα της Επαρχίας Λεβαδείας. Ο πληθυσμός της παρουσιάζει συνεχή αύξηση με εξαίρεση τη δεκαετία του 1930 και 1940 που παρουσίασε ελαφριά μείωση.

Πορεία του πληθυσμού

Έτος 1835 1861 1879 1889 1896 1907 1920 1928 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Πληθ. 4.549 4.749 4.924 4.990 6.271 7.089 9.634 10.585 11.602 12.915 14.609 16.445 18.864 19.437 21.061 21.379

Οικονομία

Είναι παλιό αγροτικό κέντρο μιας εύφορης περιοχής, που παράγει βαμβάκι, καπνό, σιτηρά, κτηνοτροφικά κ.ά. προϊόντα. Σήμερα έχει αξιόλογη βιομηχανία μεταλλικών κατασκευών, οικοδομικών υλικών, κτηνοτροφικών, καθώς και εκκοκκιστήρια βαμβακιού, νηματουργεία, κλωστήρια, υφαντουργεία, σπορελαιουργεία κ.ά. Σημαντική ανάπτυξη παρουσιάζει επίσης η βιοτεχνία υφαντών και ειδών λαϊκής τέχνης. Η Λιβαδειά είναι οδικός κόμβος, ιδιαίτερα για τις συγκοινωνίες με την ορεινή Παρνασσίδα (Δελφούς, Όσιο Λουκά, Δίστομο, Δεσφίνα), με αξιόλογη εκδρομική και τουριστική κίνηση.

Στην περιοχή του Κάστρου Κωπαΐδας υπάρχει το αεραθλητικό πεδίο της Κωπαΐδας, το οποίο αποτελεί πόλο έλξης αεραθλητών από όλη την Αττική. Λειτουργεί από το 1988 υπό τη διεύθυνση του Γ. Παπαδόπουλου. Από το 2007 στο πεδίο λειτουργεί σχολή εκπαίδευσης πιλότων υπερελαφρών αεροσκαφών, στην οποία διδάσκει ο Ι. Καργαδούρης.

Αξιοθέατα

Λεπτομέρεια στον ποταμό Έρκυνα
Η τοποθεσία Κρύα με δέντρα και νερά, την οποία διέρχεται το ποτάμι της Έρκυνας.Η Κρύα βρίθει μικρών πολυάριθμων καταρρακτών, πυκνής βλάστησης, πέτρινων γεφυριών και γενικά υπέροχης φυσικής ομορφιάς.
Το πέτρινο θέατρο της Κρύας.
οι αρχαίες πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης, στον ποταμό Έρκυνα, από τις οποίες υδρεύεται και σήμερα η πόλη.
Τα ερείπια του μαντείου του Τροφωνίου.
Το βυζαντινό κάστρο, που επεκτάθηκε από τους Φράγκους και τους Καταλανούς.
Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που είναι κτισμένο κοντά στα ερείπια ναού του Διός Βασιλέως.
Το εκκλησάκι της Αγίας Ιερουσαλήμ στη σπηλιά της Ζωοδόχου Πηγής, δίπλα στο εκκλησάκι του Αϊ-Μηνά.
Η μονή Λυκούρεση, της οποίας η σκεπή (ήταν φτιαγμένη από μόλυβδο) χρησιμοποιήθηκε κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας για τη κατασκευή φυσιγγίων.
Ο Πύργος του Ρολογιού, ο οποίος χτίστηκε στα χρόνια της Φραγκοκρατίας και χρησίμευε ως πυρσός. Υπάρχει ένας λανθασμένος ιστορικά μύθος που λέει ότι το 1803, ο λόρδος Έλγιν, χάρισε στην πόλη ένα ρολόι, προκειμένου να μην τον εμποδίσουν οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες και αγάδες στις ανασκαφές του Μαντείου του Τροφωνίου. Το ρολόι τοποθετήθηκε στον Πύργο λόγω της περίοπτης θέσης του και είναι ένα από τα χαρακτηριστικά σημεία στη Λιβαδειά.
Ο μύθος της Έρκυνας
Σύμφωνα με το μύθο, η Έρκυνα ήταν νύμφη, κόρη του Τροφωνίου. Μια μέρα έπαιζε με την καλύτερη της φίλη την Περσεφόνη, κόρη της θεάς Δήμητρας και κρατούσε στα χέρια της μια χήνα που της είχε χαρίσει ο πατέρας της. Οι δύο φίλες άρχισαν να περπατούν μέσα στο όμορφο άλσος εκεί που βρίσκεται σήμερα η περιοχή της Κρύας και το ποτάμι. Η Περσεφόνη πρότεινε να παίξουν κρυφτό κοντά σε μια σπηλιά στην άκρη ενός πελώριου βράχου. Καθώς πλησίαζαν προς τη σπηλιά η χήνα άρχισε να γίνεται νευρική και προσπαθούσε να ξεφύγει από την αγκαλιά της Έρκυνας. Η χήνα πετώντας χάθηκε μέσα στη σπηλιά και η Έρκυνα έτρεξε ξωπίσω της για να τη βρει. Τη βρήκε κρυμμένη πίσω από μια μεγάλη πέτρα. Μια έντονη λάμψη ερχόταν από σημείο και όταν η πέτρα μετακινήθηκε, ακούστηκε ένα δυνατό βουητό από τα βάθη της γης και από παντού άρχισαν να αναβλύζουν νερά. Έκπληκτη η Περσεφόνη, είδε την Έρκυνα και τη χήνα να γίνονται ένας ορμητικός ποταμός που αμέσως άρχισε να ξεχύνεται στο όμορφο άλσος. Προς τιμή της όμορφης κόρης το ποτάμι το ονόμασαν Έρκυνα, μια που αυτή το ανακάλυψε.

Μεταφορές

Οδικές μεταφορές
Η Εθνική Οδός 3 διέρχεται πλησίον της πόλης συνδέοντάς την με τη Θήβα, τη Λαμία και άλλες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Επίσης, από τη Λιβαδειά ξεκινά η Εθνική Οδός 48, η οποία την ενώνει με την Άμφισσα μέσω της Αράχοβας και των Δελφών και η οποία καταλήγει στο Αντίρριο.

Σιδηροδρομικές μεταφορές
Στη Λιβαδειά υπάρχει σιδηροδρομικός σταθμός[5] της γραμμής Αθήνας - Θεσσαλονίκης, ο οποίος εξυπηρετεί και τη γύρω περιοχή.

Εκδηλώσεις

Κάθε Σεπτέμβριο διοργανώνονται από το Δήμο Λεβαδείας τα «Τροφώνια», πολιτιστικές εκδηλώσεις με θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, happenings κ.ά. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων του εορτασμού του χαρακτηριστικού Ρουμελιώτικου Πάσχα, η πόλη στολίζεται πανηγυρικά.

Ψήνονται αρνιά, κοκορέτσια και σπληνάντερα, παλαιότερα στην κεντρική πλατεία και τους δρόμους, ενώ σήμερα στο χώρο της Κρύας, όπου οι ντόπιοι και οι επισκέπτες κερνιούνται φαγητό και κρασί. Το γλέντι ολοκληρώνεται με δημοτική μουσική και χορούς.

Πολιτιστικά-Λαογραφικά

Από το 2003 λειτούργησε στην πόλη το Τμήμα Περιφερειακής Οικονομικής Ανάπτυξης.

Οι Λειβαδίτες είναι γνωστοί στη Βοιωτία ως "κλεφτοκοττάδες", λόγω του ότι -παλαιότερα τουλάχιστον- επιδίδονταν σε εκτεταμένη κλοπή πουλερικών από γείτονες και αγροκτήματα.

Φωτογραφίες / Λιβαδειά

Η Χαλκίδα είναι η πρωτεύουσα και ο κύριος λιμένας του νομού Εύβοιας της περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας.

Είναι κτισμένη στις δύο πλευρές του πορθμού του Ευρίπου με το ένα κομμάτι της να βρίσκεται στην νήσο Εύβοια και το άλλο της στην Στερεά Ελλάδα. Στην ηπειρωτική πλευρά της στον λόφο της Κανήθου δεσπόζει το ενετικό κάστρο του Καράμπαμπα που μαζί με την γέφυρα του Ευρίπου και το μοναδικό φαινόμενο αλλαγής της κατεύθυνσης των υδάτων ανά έξι ώρες και ενδιάμεσα μίας ώρας στασιμότητας αποτελούν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 η Χαλκίδα έχει πληθυσμό 55.264 κατοίκους.

Η Χαλκίδα με τα δύο λιμάνια στον Εύριπο, υπήρξε μία από τις πιο δραστήριες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Δημιούργησε αποικίες από τη Θράκη ως την Ιταλία και Σικελία.

Το κάστρο Καράμπαμπα βρίσκεται σε λόφο της βοιωτικής ακτής, που ονομάζεται Φούρκα, στη συνοικία της πόλης Κάνηθος. Η θέση του είναι στρατηγική, καθώς ελέγχει τα στενά του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας.

Στο κάστρο του Καράμπαμπα βρίσκεται και ο τάφος του συγγραφέα Γιάννη Σκαρίμπα, ο οποίος έζησε και εργάστηκε στην πόλη της Χαλκίδας.

Φωτογραφίες / Χαλκίδα

Ο σύγχρονος οικισμός της Άσκρης είναι χτισμένος στην θέση που βρισκόταν η αρχαία πόλη. Ανήκει διοικητικά στο Δήμο Αλιάρτου-Θεσπιέων του Νομού Βοιωτίας και έχει μόνιμο πληθυσμό 662 κατοίκους, σύμφωνα με την Απογραφή του 2011. Μέχρι το 1953 ονομαζόταν Παλαιοπαναγιά οπότε μετονομάστηκε σε Παναγιά το 1970 υπήρξε νέα μετονομασία του οικισμού από Παναγιά σε Άσκραια αρχικά και στην συνέχεια σε Άσκρη λόγω της ύπαρξης στην ίδια θέση της αρχαίας πόλης,
Στο διάστημα 1912-1998 η Άσκρη αποτέλεσε έδρα κοινότητας, η οποία καταργήθηκε με την εφαρμογή του προγράμματος Καποδίστριας και εντάχθηκε στον δήμο Θεσπιέων. Η Άσκρη παρέμεινε διοικητικά στον δήμο Θεσπιέων στο διάστημα 1999-2010 οπότε και ίσχυσε το πρόγραμμα Καποδίστριας, ενώ από το 2011, οπότε και εφαρμόστηκε το πρόγραμμα Καλλικράτης, εντάχθηκε στον Δήμο Αλιάρτου-Θεσπιέων.

Η Άσκρη (αναφέρεται και Άσκρα) ήταν αρχαία Βοιωτική πόλη χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Ελικώνα, στην κοιλάδα των μουσών. Σύμφωνα με τον μύθο που μεταφέρει ο Παυσανίας, η Άσκρη χτίστηκε από τους Αλωάδες, μυθικά πρόσωπα, απόγονοι του θεού Ποσειδώνα. Οι Αλωάδες ίδρυσαν την Άσκρη με συνιδρυτή τον Οίοκλο, γιο του Ποσειδώνα και της όμορφης γυναίκας από την Βοιωτία Άσκρας, από την οποία πήρε το όνομά της και η πόλη. Στους ιστορικούς χρόνους η πόλη ανήκε στο κράτος των Θεσπιών. Η Άσκρη ήταν η πατρίδα του μεγάλου επικού ποιητή της αρχαιότητας Ησίοδου, πατέρα του διδακτικού έπους. Ο Ησίοδος αναφέρει την Άσκρη στο έργο του Έργα και Ημέραι
Τα σημαντικότερα μνημεία στη Κοιλάδα των Μουσών είναι:

Το Θέατρο, το οποίο χρονολογείται από τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. ή τις αρχές του 2ου αιώνα π.Χ. Κτίστηκε για τις ανάγκες των μουσικών και θεατρικών αγώνων που γίνονταν στο άλσος με την ευκαιρία της γιορτής των Μουσείων, εκδήλωσης αφιερωμένης στις εννέα Μούσες προστάτιδες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Οι θεατές κάθονταν σε υποτυπώδεις σειρές καθισμάτων, σκαμμένες στην πλαγιά του βουνού. Μόνον η πρώτη σειρά των καθισμάτων - η προεδρία - ήταν μαρμάρινη. Σήμερα σώζονται η σκηνή και το προσκήνιο του θεάτρου.

Η μακρά ιωνική στοά, μήκους 96,70 μ., που βρισκόταν 40 περίπου μέτρα δυτικά του ναΐσκου των Μουσών και προοριζόταν για τη στέγαση αναθημάτων (δώρων) προς τις Μούσες. Χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ. Στο εσωτερικό διέθετε αρχικά κατά μήκος τοίχο και δωμάτια, ο οποίος αντικαταστάθηκε αργότερα με κιονοστοιχία κορινθιακών κιονοκράνων.

Ο ναΐσκος ή βωμός των Μουσών. Πρόκειται για ορθογώνιο κτήριο μικρών διαστάσεων που χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ., σύγχρονο με το θέατρο και τη στοά. Ηρθε στο φως μετά την διάλυση της εκκλησίας της Αγ. Τριάδας που είχε θεμελιωθεί πάνω στο αρχαίο κτήριο.

Τα βάθρα αγαλμάτων των Μουσών. Στις γαλλικές ανασκαφές του 1899 βρέθηκαν εννέα βάθρα αγαλμάτων των Μουσών, στημένα αρχικά σε ενιαίο σύνταγμα, απ τα οποία τα πέντε καλύτερα διατηρούμενα φέρουν χαραγμένα ισάριθμα ονόματα Μουσών και επιγράμματα, έργα του ποιητή και γλύπτη Ονέστου.

Ο τετράγωνος πύργος της Ασκρας του 4ου αιώνα π.Χ. που δεσπόζει από τα Βόρεια του ιερού άλσους των Μουσών και κατέχει το υψηλότερο μέρος του δύσβατου λόφου Πυργάκι. Διέθετε τρεις αποθηκευτικούς χώρους στο ισόγειο. Ολόγυρά του σώζεται παλαιότερος ουρωματικός περίβολος σε ερείπια. Ο πύργος κτίστηκε πιθανότατα από τους Θεσπιείς λίγο πριν τα 371 π.Χ. (μάχη Λεύκτρων) προκειμένου να ελέγχουν έτσι τις κινήσεις των Θηβαίων.

Φωτογραφίες / Άσκρη

Η Στερεά Ελλάδα είναι γεωγραφικό διαμέρισμα της Ελλάδας, το δεύτερο μεγαλύτερο σε έκταση καταλαμβάνοντας 24.910 τ.χλμ. και το πρώτο σε πληθυσμό με 4.591.568 κατοίκους. Αποτελείται από την Αιτωλοακαρνανία, την Ευρυτανία, τη Φωκίδα, την Φθιώτιδα, τη Βοιωτία, την Εύβοια και την Αττική. H Στερεά Ελλάδα φέρεται και με την ονομασία Ρούμελη, ενώ επίσης συχνά αναφέρεται ως Κεντρική Ελλάδα, λόγω της θέσης της στον χάρτη της χώρας.

Το γεωγραφικό διαμέρισμα δεν ταυτίζεται απόλυτα με τη σημερινή Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, στην οποία δεν εντάσσονται η Αττική, η Αιτωλοακαρνανία, καθώς και το τμήμα της Κορινθίας από τον Ισθμό και ανατολικά.

Μεγαλύτερες και σημαντικές πόλεις της Στερεάς Ελλάδας
Αθήνα (Μητρόπολη της Στερεάς Ελλάδας, πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη σε πληθυσμό της Ελλάδας)
Πειραιάς (το μεγαλύτερο λιμάνι της Ελλάδας, ο Πειραιάς πολλές φορές θεωρείται προάστιο της Αθήνας)
Χαλκίδα (μεγαλύτερη πόλη στην Ανατολική Στερεά Ελλάδα, πρωτεύουσα της Εύβοιας)
Αγρίνιο (μεγαλύτερη πόλη στη Δυτική Στερεά Ελλάδα)
Λαμία (Έδρα της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας, πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του Νομού Φθιώτιδας, ορισμένες φορές θεωρείται και πρωτεύουσα της Ρούμελης)
Θήβα (η μεγαλύτερη πόλη σε πληθυσμό του Νομού Βοιωτίας)
Λειβαδιά (πρωτεύουσα του Νομού Βοιωτίας)
Κάρυστος
Μεσολόγγι (πόλη ιστορικής σημασίας και η πρωτεύουσα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας)
Ναύπακτος
Ραφήνα (σημαντικό λιμάνι της Αττικής)
Άμφισσα (πρωτεύουσα του Νομού Φωκίδας)
Καρπενήσι (πρωτεύουσα του Νομού Ευρυτανίας)
Ελευσίνα
Καμένα Βούρλα (παραθαλάσσιο θέρετρο του Νομού Φθιώτιδας)
Λουτράκι (πόλη του Νομού Κορινθίας, που γεωγραφικά ανήκει στη Στερεά Ελλάδα)
Αιδηψός (πόλη του Νομού Ευβοίας, που φημίζεται για τα ιαματικά της λουτρά)
Στυλίδα (πόλη και σημαντικό του Νομού Φθιώτιδας, το επίνειο της Λαμίας)

Γεωγραφία

Η Στερεά Ελλάδα είναι μια από τις ορεινότερες περιοχές της Ελλάδας, ιδιαίτερα στο κεντρικό τμήμα της, όπου εκετείνεται και δεσπόζει η Νότια Πίνδος. Βρέχεται δυτικά από το Ιόνιο πέλαγος, ανατολικά από το Αιγαίο και νότια από τον Πατραϊκό, τον Κορινθιακό και το Σαρωνικό κόλπο.

Αναλυτικά η κατανομή του εδάφους σε κατηγορίες είναι οι εξής: 22% πεδινό, 19% ημιορεινό και 59% ορεινό.

Βουνά της Στερεάς Ελλάδας

Τα πέντε υψηλότερα βουνά της Στερεάς είναι:

Αρ. Βουνό Υψόμετρο Νομός
1 Γκιώνα 2,510 Φωκίδα
2 Βαρδούσια 2,495 Φωκίδα
3 Παρνασσός 2,457 Φωκίδα
Βοιωτία
4 Τυμφρηστός 2,315 Ευρυτανία
5 Άγραφα 2,163 Ευρυτανία
6 Οίτη 2.152 Φθιώτιδα

Λίμνες της Στερεάς Ελλάδας

Οι κυριότερες λίμνες της Στερεάς Ελλάδας βρίσκονται στο δυτικό τμήμα της και συγκεκριμένα στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί δεσπόζει η Τριχωνίδα (95,8 τ.χλμ.), η οποία είναι η μεγαλύτερη λίμνη ολόκληρης της Ελλάδας. Άλλες λίμνες στην Αιτωλοακαρνανία είναι η Αμβρακία, ο Οζερός, η Λυσιμαχία και η Βουλκαρία. Στο νομό Βοιωτίας υπάρχει η Υλίκη και στο νομό Αττικής η λίμνη του Μαραθώνα. Στη Στερεά Ελλάδα βρίσκονται επίσης και τεχνητές λίμνες όπως αυτές των Κρεμαστών και του Καστρακίου στον Αχελώο, βόρεια του Αγρινίου, καθώς επίσης και η τεχνητή λίμνη του Μόρνου στο νομό Φωκίδας.

Ποτάμια της Στερεάς Ελλάδας

Ο μεγαλύτερος ποταμός της Στερεάς Ελλάδας είναι ο Αχελώος με μήκος 220 χλμ. και λεκάνη απορροής 5.470 τ.χλμ. Σχηματίζει τα σύνορα της Ευρυτανίας και Αιτωλοακαρνανίας και χύνεται στο Ιόνιο απέναντι από την Ιθάκη. Με τις προσχώσεις του έχουν σχηματιστεί δύο λιμνοθάλασσες του Μεσολογγίου και της Μελίτης. Ο Εύηνος νοτιότερα πηγάζει από τα Βαρδούσια και χύνεται στον κόλπο της Πάτρας. Έχει μήκος 80 χλμ. και είναι γνωστός με το κοινό όνομα Φίδαρης.

Άλλος ποταμός της Στερεάς είναι ο Μόρνος, που πηγάζει από τις νότιες προσβάσεις της Οίτης και μετά από διαδρομή 70 χλμ. χύνεται στον Κορινθιακό κόλπο. Ο Μόρνος δέχεται πολλά υπόγεια νερά και έχει σταθερή θερινή παροχή. Για τους λόγους αυτούς κατασκευάστηκε στο Μόρνο φράγμα υδροδότησης της Αθήνας.

Στην κεντρική Στερεά ο Βοιωτικός Κηφισσός πηγάζει από τον Παρνασσό και με τεχνητή σήραγγα χύνεται στη λίμνη Υλίκη, από την οποία υδρεύεται η Αθήνα. Τέλος ο Σπερχειός πηγάζει από το όρος Τυμφρηστός και μετά από διαδρομή 80 χλμ. χύνεται στο Μαλιακό κόλπο.

Ακολουθεί πίνακας των πέντε μεγαλύτερων σε μήκος ποταμών της Στερεάς Ελλάδας.

Αρ. Όνομα Ποταμού Μήκος (χλμ.)
1 Αχελώος 220
2 Εύηνος 80
3 Σπερχειός 80
4 Μόρνος 70
5 Κηφισός (Βοιωτικός) 60
Νησιά της Στερεάς Ελλάδας
Το μεγαλύτερο νησί της Στερεάς είναι η Εύβοια, η οποία συνδέεται με την ηπειρωτική Ελλάδα με τη γέφυρα του Ευρίπου.

Κλίμα

Το Κλίμα της Στερεάς Ελλάδας ποικίλλει ανάλογα με το υψόμετρο και την περιοχή, καθώς και άλλους τοπικούς παράγοντες. Στα παράλια είναι γενικά Μεσογειακό με ζεστά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες, ενώ στο εσωτερικό, καθώς και σε μεγαλύτερο υψόμετρο, γίνεται Ηπειρωτικό, με συχνές χιονοπτώσεις στη διάρκεια του χειμώνα. Στις δυτικές πεδινές περιοχές ο χειμώνας είναι πιο ήπιος με αρκετές βροχές, ενώ στη διάρκεια του καλοκαιριού παρατηρούνται πολύ υψηλές θερμοκρασίες, που συχνά ξεπερνούν τους 40°C και υψηλά ποσοστά υγρασίας. Στην Ανατολική Στερεά, λόγω των ορεινών όγκων, ο χειμώνας είναι πιο ψυχρός και το καλοκαίρι πιο δροσερό και ξηρό σε σχέση με τα δυτικά.

Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO στη Στερεά

Ακρόπολη Αθηνών - 1987
Αρχαιολογικός Τόπος Δελφών - 1987
Μονή Δαφνίου και Μονή Οσίου Λουκά - 1990

Γνωστές Προσωπικότητες

Ησίοδος, αρχαίος ποιητής
Πλούταρχος, ιστορικός, βιογράφος και δοκιμιογράφος
Πελοπίδας, αρχαίος Θηβαίος στρατηγός
Επαμεινώνδας, πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα
Κοσμάς ο Αιτωλός
Αθανάσιος Διάκος, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821
Γεώργιος Καραϊσκάκης, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821
Οδυσσέας Ανδρούτσος, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821
Λάμπρος Κατσώνης, ναύαρχος του ρωσικού ναυτικού και ήρωας του απελευθερωτικού κινήματος του 1787.
Πανουργιάς, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821
Γιάννης Δυοβουνιώτης, αγωνιστής της Επανάστασης του 1821
Παναγιώτης Δαγκλής, στρατηγός
Σαλώνων Ησαΐας, κληρικός
Κωστής Παλαμάς, ποιητής
Σπυρίδων Τρικούπης, πολιτικός - πρωθυπουργός Ελλάδος
Χαρίλαος Τρικούπης, πολιτικός - πρωθυπουργός Ελλάδος
Δημήτριος Βάλβης, πολιτικός - πρωθυπουργός Ελλάδος
Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, πολιτικός - πρωθυπουργός Ελλάδος
Γεώργιος Δροσίνης, ποιητής
Άρης Βελουχιώτης, ηγετικό στέλεχος του ΕΛΑΣ και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.

Η Αράχωβα είναι μία ορεινή κωμόπολη του Νομού Βοιωτίας χτισμένη στις νότιες πλαγιές του Παρνασσού σε υψόμετρο 960 μέτρων. Αποτελεί πόλη του δήμο Διστόμου - Αράχοβας - Αντίκυρας. Αποτελεί δημοφιλές χειμερινό θέρετρο, χάρη στην ύπαρξη χιονοδρομικού κέντρου.

Η Αράχωβα ή Ράχωβα, όπως ήταν γνωστή ως τα χρόνια της Επανάστασης, είναι χτισμένη στις νότιες «ράχες» του Παρνασσού, όπως μαρτυρεί και το όνομά της, σε υψόμετρο 900-1.100 μέτρα, αριθμεί περίπου 4.700 κατοίκους και απέχει από την Αθήνα 160 χλμ. Η περιοχή της Αράχωβας έχει πανάρχαιη ιστορία. Είναι γεμάτη από αρχαίες οικίσεις, που ανάγονται ως το 1200 π.Χ., και διάσπαρτα ίχνη της αρχαιότητας από τον Παρνασσό ως το Ζεμενό κι ως κάτω στην κοιλάδα του Πλειστού. Στο Κωρύκειο Άντρο τα αρχαιότερα ίχνη ανάγονται στα νεολιθικά χρόνια (3000 π.Χ.περίπου). Στη δυτική πλευρά της Αράχωβας υπήρχε η Ανεμώρεια ή Ανεμώλεια (2), πόλη ομηρική, αναφερόμενη απ’ τον Όμηρο μαζί με την Κυπάρισσο(3), που τοποθετείται στα ανατολικά της Αράχωβας. Αρχαιότατη πόλη η Λυκώρεια, ψηλά στον Παρνασσό μας οδηγεί στον καιρό του Κατακλυσμού. Τότε στη Λιάκουρα, την πιο ψηλή κορυφή του βουνού (2.457μέτρα) στάθηκε η κιβωτός του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, που γέννησαν τον Έλληνα, γενάρχη των Ελλήνων. Αλλά και το ίδιο όνομα Παρνασσός, λέξη προελληνική, μας φέρνει στα βάθη του χρόνου, πριν από το 2000 π.Χ.

Με διαρκή ιστορική ζωή η περιοχή εμφανίζει οικισμούς και στα βυζαντινά χρόνια (παλαιοχριστιανικοί οικισμοί Πάνιας).Σύμφωνα με μαρτυρίες, στα 1435 μ.Χ. «η Αράχωβα είναι πόλη πολυάνθρωπη». Κατά το 16ο αιώνα εμφανίζει άνθηση και το 1728 αναφέρεται ως η «διασημότερη κώμη στον Παρνασσό».

Οι 35 εκκλησίες της Αράχωβας είναι δείγμα της βαθιάς πίστης, που διακρίνει τους ντόπιους.

Στη δυτική έξοδο της πόλης προς τον Παρνασσό έχει στηθεί μαρμάρινη προτομή του Γ. Καραϊσκάκη, πάνω σε πέτρες, συμβολικό τρόπαιο νίκης 300 τουρκικών κεφαλών, που στήθηκε μετά την μάχη. Στο κέντρο της πόλης ο βράχος της Ώρας τυλιγμένος στον κισσό και το νεοκλασικό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου,είναι αληθινά στολίδια της Αράχωβας.Η σημερινή Αράχωβα παρά την αλματώδη ανάπτυξή της, διατηρεί τον παραδοσιακό χαρακτήρα της, τα ήθη και τα έθιμά της.

Μια γνήσια εκδήλωση της αραχωβίτικης ψυχής είναι και η τριήμερη γιορτή της, το ξακουστό «Πανηγυράκι». Γιορτή θρησκευτική και εθνική προς τιμήν του πολιούχου Αγίου Γεωργίου, που συνδέεται με την ανάμνηση της μάχης του 1826. Στη γιορτή αυτή επιζούν πανάρχαια ελληνικά έθιμα, που μαρτυρούν τις βαθιές ιστορικές ρίζες της Αράχωβας.

Φωτογραφίες / Αράχωβα